قطعا بزرگترین و ارزشمندترین دارایى گیلان زمین، سرمایه هاى انسانى این مرز و بوم است…
سرمایه بى بدیلى که زیر سایه سیاه ناکارآمدى در حوزه مدیریت و برنامه ریزى در سطوح ملى و منطقه اى، نه تنها هیچگاه فرصت شکوفایى نیافت، بلکه به درد و رنجى عمیق و آزاردهنده براى نخبگان علمى، فرهنگى، هنرى، ورزشى و … بدل گشته است… آنجا که استعدادهاى درخشان شهر و استانمان، علیرغم میل باطنى و صرفا براى تامین حداقل فرصت هایى براى زندگى بهتر، ترک دیار مى کنند و روزها و شب ها را در فراق شهر و دیار و خانواده و دوستانشان مى گذرانند…
مهمترین نقیصه در این فرآیند، فقدان زیرساختهاى کافى در اقتصادى نمودن یک ایده است، پیشنیازهایى نظیر تجربه، قدرت مذاکره، آموزش موثر، تحقیق و توسعه، برندسازى، پشتوانه مالى، ضعف در مباحث اقتصادى، بازاریابى، بازرگانى و… که معمولا یا هیچگاه مجالى به تبلور یک ایده نمى دهد، و یا منجر به شکست آن در مراحل اولیه اجرایى مى گردد…
در دوران تحصیل ام در دبیرستان کوشیار و دانشگاه گیلان و همچنین به واسطه پیشینه معلمى ام، جوانان بسیارى را از این دست دیده ام و به همین دلیل از ابتداى فعالیت هاى رسمى ام در حوزه اجتماعى و حضور در پارلمان شهرى، در کنار گروهى از همین جوانان، به عنوان اولویت اصلى همیشه تلاش کرده ایم تا گریزى براى این لایه موثر و مولد اجتماعى فراهم کنیم. تلاش هاى فراوان ولى نه چندان موفقى هم داشتیم مثل تشکیل کارگروه ها و اطاق هاى فکر تخصصى، طراحى وبسایت شخصى با همین رویکرد، تشکیل بانک ایده و طرح، تدوین و تصویب ساختار در قالب کمیسیون هاى تخصصى شورا و… اگرچه برخى فعالیت هاى نوآورانه نسبتا موفق از همین گعده ها و جمع ها شکل گرفت، اما پاشنه آشیل بسیارى از این فعالیت ها، عدم وجود پشتوانه اجرایى به دلیل فقدان پیوست اقتصادى براى این ایده ها بوده است…